Bilmediğim ya da beceremediğim onca şeyin içine becerebildiklerimdeki rahatsız edici ilkeli hareket etme isteğim bir yolumu daha tıkadı. Popülarite denen aptalca şeyden kabuğa dönüş de güzel elbet. Darbelerin on yıl geriye götürdüğü ülkeler gibi ortada kalmak olsa da yolun sonunda kimseye bağlı olmamak en güzel ifadesiyle bağımsız olmak çok güzel. Ne geldiyse bundan geldi başıma gerçeği de çok gerçekçi bir şekilde hayatımın tüm alanına sindi.
Rezilce kaybetmektense güzelce kaybediyorum ama her kaybediş can yakıyor. Tüm bankaları havaya uçurma hislerimin depreştiği şu günlerde insanı maddiyata zorlayan bir sistemin bir adım ötesine gidemiyorsun. Ben bu sistemin bu çarkın dışına çıkacağım dediğin anda bankalar tokat olup patlıyor suratında. Hayatımın her alanında kaybediyorum her alanında tek bir şey kazanamıyorum. Böyle gitmez bu diyeceğim bir argümanım yok bir süre daha böyle gidecek. Önemli olan sanırım o bir süre boyunca hayatta kalabilmek. Kalırsam devam eder iyimserliğini taşımak istiyorum hayat adına.
Çok boktan olduğunu yinelemenin gereği olmadığını düşündüğüm şu hayattan öldüğümde güzel bir şeylerden bahsedemeyeceksek biz bunca hayatı niye yaşadık diyor insan? Gerçi yaşadık mı onu da diyor insan.
En güzel hayat da mı henüz yaşanamamış olandır?
